Concurso de fotografía: Pareidolias

WikiMedia Commons

O C.P.I Plurilingüe de Vedra organiza un concurso de fotografía de pareidolias, fotos que semellen ou lembren rostros ou figuras de persoas sen selo. Nesta web podedes ver moitos exemplos.

Normas do concurso:

  1. A fotografía debe estar tomada en Vedra ou na súa contorna
  2. Debe estar feita pola persona que o mande, non por outra.
  3. A imaxe debe ser clara e débese detectar a pareidolia e non pode ser confusa.
  4. Debe ir acompañada dun título.
  5. O concurso pecharase o 25 de maio.
  6. As fotografías enviaranse a través deste formulario.
As fotografías pódense enviar durante todo o curso e iranse publicando nesta revista. Ao rematar o prazo, un xurado de profesorado e alumnado reunirase para escoller as tres mellores fotografías. Os premios consistirán nun vale de 30, 20 e 15 euros para gastar nunha das papelerías da contorna.


Definición: A pareidolia é un fenómeno psicolóxico que consiste en recoñecer patróns significativos;  donde un estímulo vago e aleatorio percibese erroneamente como unha forma recoñecible, debido a un sesgo perceptivo. Normalmente recoñecemos e identificamos caras ou corpos de animais ou persoas.

Porque sucede isto?: Isto sucede grazas a un estímulo no cerebro o cal asocia distintas imaxes a algún dos nosos recordos ou experiencias, dunha forma a cal o científico Jeff Hawkins define como teoría de memoria-predicción.

Nesta fotografía, pódese observar a extraña pareidolia na que se xuntan, dous buratos nos que debe entrar a luz, formando uns ollos ben abertos, e outro burato cunha xanela que representa a boca. Está é unha pareidolia, xa que cando percibimos a forma dos buratos, conxuntado ca xanela parecen formar unha cara aínda que non o sexa.
Flickr

Nesta fotografía, pódese observar a extraña pareidolia  na que se xuntan dous buratos nos que debe entrar a luz, formando uns ollos ben abertos, e outro burato cunha xanela que representa a boca. Está é unha pareidolia, xa que cando percibimos a forma dos buratos, conxuntado ca xanela parecen formar unha cara aínda que non o sexa.




Un artigo de Lucas Martínez Rodríguez y Anxo Edelmiro Otero Lobato.

Comentarios